Çıkarı için izzeti nefsini satmak!..

Yaşadığımız dünya özellikle pandemi sonrası öyle bir hal almaya yüz tuttu ki, herkes ne yazık ki kendi can derdine düşmüş durumda. 
Beni abartıyor falan diye düşünmeyin “Bırakın kardeş kardeşi, ana-baba evladını, evlat da ana-babasını neredeyse tanımaz hale geldi” demekten asla gocunmam. 
Eskiden benim ülkemin insanları en cani babasına ve annesine bile “Benim ailem” diye sarılır, 
Pavyonda çalışan bir kadına dahi ailenin bir ferdi olarak bakılır, en ayyaş babadan kolay kolay vazgeçilmezdi. 
Hep derim ya hani ahde vefa giye, bunun da adı aile bağlılığı olsa gerek. 
Gerek de, kimi karakterlere domuz bağı yapsan o düğümü tutmaz. 
Gazete alma alışkanlığını yitirmeyenler 3. Sayfa haberlerinde bu tür olayları okumaktan bıkma noktasına gelmiştir. 
Olay tek kelimeyle menfaat. 
Ve o menfaat uğruna atasını tanımamayı tutun da, çıkar ya da izzeti nefis olayı dahi pandemiyle raflardaki yerini almış. Herkes kendi yaşantısına bakar hale gelmiş. 
Bu vesileyle bana gönderilen bir fıkra türündeki anlamlı ve bir o kadar da gerçekçi yazıyı sizlere sunuyorum: 
“Hindistan’ın İngilizler tarafından işgal edildiği yıllarda bir İngiliz subayı hiçbir neden olmaksızın halktan bir Hintliye sertçe bir tokat atar. 
Hintli adam hemen bir yumrukla subayı yere serer. 
Bu karşılığı beklemeyen subay hem korkar hem de sinirlenir. 
Tek başına bir şey yapamayacağını bildiğinden yardım almak için bölüğe gider. 
Nasıl olur da sıradan bir Hintli İngiliz Kraliyet subayına vurmaya cüret edebilirdi. 
Subay Generalin yanına gidip olayı anlatır ve kendisinden asker talep eder. 
General kendisini dinledikten sonra onu bir odaya götürür. 
Bir kasadan 50.000 Rupi çıkarıp subaya verir: 
– Bu parayı bugün sana tokat atan Hintliye ver ve ondan özür dile! 
Bunu duyan İngiliz subay sinirlenir: 
– Zavallı bir Hintli, İngiltere Kraliyet subayına vurup hakaret edecek ve karşılığında ondan özür mü dileyeceğim? 
General sertçe: 
– Bu bir emirdir. Soru sormaksızın itaat edeceksin! 
Subay çaresizce parayı alır, götürüp Hintli adama verir, özür diler. 
Hintli adam o zamanın parasıyla yarı servet olan parayı görünce çok sevinir. Onunla ev, araba vs. alır. 
Bir süre sonra da bu Hintli tanınan tüccarlar arasına girer. 
Aylar geçer. Bir gün General tokat yiyen subayı çağırır: 
– Zamanında sana tokat atan Hintliyi hatırlıyor musun? 
Subay: Unutmam mümkün mü efendim. 
General: Şimdi intikamını alma vaktidir. 
Ona kalabalık bir topluluğun içinde vur! 
Herkes görsün! 
Subay itiraz ederek: Bu Hintli kimsesiz iken ona vurmama izin vermediniz. Şu an şehrin tanınan, önemli kişilerinden biri olmuşken mi vurmamı istiyorsunuz? Ona vurur vurmaz etrafındakiler bana saldırırlar efendim! 
General kendinden emin bir şekilde: Endişelenecek bir şey yok. Sana dediğimi yap! Git ona vur, gel! 
İngiliz subay Hintli adamın mağazasına gider. Hintlinin adamları ve kalabalık müşterisi de orada bulunmaktadır. İngiliz subay bir şey demeksizin öyle bir vurur ki adam düşüp yere kapaklanır. 
Hintli adam hiçbir karşılık vermediği gibi düştüğü yerden de kalkmaz. İşin garip tarafı subayın yüzüne dahi bakmaya cesaret edemez. 
Karşılık görmeyen subay hayretler içerisinde kalır. 
İntikam almanın verdiği sevinçle oradan ayrılıp generalin yanına gelir. 
General: Seni hem sevinçli ve hem de hayretler içerisinde görüyorum. 
Subay: Evet efendim. O Hintli ilk seferinde kimsesiz iken ona vurduğumda sessiz kalmayıp daha sert bir şekilde bana vurdu. Ama bugün mal, makam sahibi iken ona vurduğumda karşılık vermek bir yana, 
bana bir söz dahi edemedi. 
General: İlk sefer ona vurduğunda izzeti nefsi vardı ve bunu en büyük sermayesi bilirdi. Onu korumak için sana karşılık verdi. 
Ama ikinci seferde İZZETİ NEFSİNİ PARAYA SATTI. Menfaati tehlikeye girer diye sana karşılık vermeye korktu. Onun için kendini savunamadı.” 
Çıkarı için izzeti nefsini satanlara ve menfaati uğruna yalandan dolandan kaçınmayanlara ithaf olunur.